جان مردم برای این خودروسازها خیلی مهم بود!

خودروهای امروزی می‌توانند حتی زمانی که راننده به مسیر توجه کافی ندارد، به‌طور خودکار ترمز کنند. ویژگی‌های ایمنی غیرفعال نیز در صورت وقوع تصادف، صدمات و تلفات احتمالی را به حداقل می‌رسانند. به‌عنوان‌مثال، کمربند ایمنی به‌تنهایی خطر مرگ‌ومیر در تصادفات را تا ۴۵ درصد کاهش می‌دهد. به خاطر رسیدن به این نقطه، باید از خودروسازان مختلف تشکر کنیم که سخت تلاش کردند تا خودروهای خود را ایمن‌تر کنند. پس بیایید نگاه دقیق‌تری به خودروهایی بیندازیم که پیشگام ارائهٔ ویژگی‌های ایمنی مختلف بودند.

مناطق مچاله شونده: مرسدس بنز W۱۱۱ / W۱۱۲ سال ۱۹۵۹

مناطق مچاله شونده (Crumple zones) در تمام خودروهای امروزی وجود دارد و دهه‌ها جزء اصلی طراحی خودرو بوده است. این ویژگی شامل قسمت‌های قابل تغیر شکل در جلو و عقب خودرو می‌شود که هنگام تصادف، ضربه را جذب می‌کنند و مانع از آسیب دیدن قسمت سرنشینان می‌شوند. مناطق مچاله شونده یا جذب ضربه، نیروی وارده به سرنشینان را کاهش می‌دهد و صدمات را به حداقل می‌رساند. نخستین کسی که ایدهٔ مناطق مچاله شونده را مطرح کرد، یک مهندس اتریشی بنام «بلا بارنی» بود که برای مرسدس کار می‌کرد. وی این ویژگی را در سال ۱۹۵۳ پیشنهاد کرد و به‌نوعی به مدل پونتون W۱۲۰ و W۱۲۱ راه یافت اما نخستین خودرویی که از ابتدا با در نظر گرفتن مناطق مچاله شونده طراحی شد، مدل فین‌تیل یا W۱۱۱/W۱۱۲ بود. این نوآوری در کنار ویژگی‌های ایمنی دیگری مثل داشبورد روکش‌دار، فین‌تیل را به ایمن‌ترین خودروی زمان خود تبدیل کرده بود.

کمربند ایمنی سه‌نقطه‌ای: ولوو PV۵۴۴ سال ۱۹۵۹

کمربند ایمنی سه‌نقطه‌ای را باید مهم‌ترین اختراع ایمنی غیرفعال در خودرو دانست که نخستین بار در ولوو PV۵۴۴ ارائه شد. این ایده در دههٔ ۵۰ توسط یکی از مهندسین ولوو بنام «نیلز بوهلین» مطرح شد. البته کمربندهای ایمنی قبل از این هم در خودروها استفاده می‌شدند اما از نوع دونقطه‌ای بودند که هنگام تصادفات سخت چندان کارایی نداشتند. کمربند بوهلین اما راحت بود، به‌سادگی قابل‌استفاده بود و سرنشینان را در هنگام برخورد در صندلی نگه می‌داشت. این نوع کمربند همچنین نیروی ناشی از تصادف را در استخوان‌های قوی‌تر بدن پخش می‌کرد و صدمات را به حداقل می‌رساند. هرچند PV۵۴۴ نخستین خودرویی بود که با این نوع کمربند ارائه شد اما در همان سال ۱۹۵۹، سدان ولوو آمازون هم به کمربند سه‌نقطه‌ای مجهز شد.

ترمز ABS: جنسن FF سال ۱۹۶۶

ترمز ABS بدون شک مهم‌ترین ویژگی ایمنی فعال در خودروهای مدرن محسوب می‌شود. این سیستم با جلوگیری از قفل شدن چرخ‌ها، هنگام ترمزهای سخت، به راننده امکان هدایت خودرو را می‌دهد. نخستین خودرویی که به ترمز ABS مجهز شد، جنسن FF بود که شاید خیلی‌ها نامش را نشنیده باشند. این گرند تورر بریتانیایی بسیار جلوتر از زمان خود بود. FF نخستین خودروی غیر شاسی‌بلند جهان بود که به سامانهٔ چهارچرخ محرک مجهز شد. FF همچنین در ارائهٔ ترمز ABS هم پیشگام بود و زودتر از مرسدس این ویژگی ایمنی را به کار گرفت. ترمز ABS جنسن اما برخلاف نمونه‌های الکترونیکی مدرن امروزی، یک سیستم هیدرولیکی بود شبیه به چیزی که در هوانوردی استفاده می‌شد. این سیستم هرچند کار می‌کرد اما بسیار پیچیده بود و قابلیت اطمینان را کاهش می‌داد. به خاطر همین تکنولوژی‌های پیچیده، متأسفانه جنسن FF فروش پایینی داشت.

ایربگ: الدزمبیل تورنادو سال ۱۹۷۳

ایربگ که توسط مخترعی بنام «آلن برید» در سال ۱۹۶۸ ابداع شد، توجه جنرال موتورز را جلب کرد و ابتدا این ویژگی ایمنی را در سال ۱۹۷۳ در هزار دستگاه شورلت ایمپالا ارائه کرد که فقط برای استفاده‌های دولتی در نظر گرفته شده بودند. مدت کوتاهی بعد اما الدزمبیل تورنادو به‌عنوان نخستین خودروی مجهز به ایربگ برای عموم مردم راهی بازار شد. ایربگ خیلی زود در مدل‌های کادیلاک هم ارائه شد. بااین‌حال، استقبال خریداران از ایربگ جنرال موتورز که فقط در سمت راننده ارائه می‌شد ضعیف بود و درنتیجه این شرکت در سال ۱۹۷۷ به عرضهٔ خودروهای مجهز به ایربگ پایان داد. سپس در سال ۱۹۸۱، مرسدس برای نخستین بار دو ایربگ راننده و سرنشین را در S کلاس ارائه کرد.

دوربین دید عقب: تویوتا سوآرر سال ۱۹۹۱

هرچند از دوربین دید عقب بیشتر به‌عنوان یک ویژگی رفاهی یاد می‌شود اما این تکنولوژی در کاهش خطر زیر گرفتن کودکان هنگام دنده عقب رفتن بسیار تأثیرگذار است و به همین دلیل، وجود دوربین دید عقب از سال ۲۰۱۸ در تمام خودروهای بازار امریکای شمالی الزامی شد. نخستین خودرویی که به این ویژگی مجهز شد اما تویوتا سوآرر بود که فقط در بازار ژاپن عرضه می‌شد و تا سال ۲۰۰۲ طول کشید تا دوربین دنده عقب با اینفینیتی Q۴۵ در امریکا ظاهر شود. سوآرر علاوه بر این ویژگی، به سیستم فرمان گیری چرخ‌های عقب، سیستم تعلیق بادی با کنترل الکترونیکی و حتی ناوبری جدید تویوتا هم مجهز شده بود. البته دوربین دنده عقب سال‌ها قبل از سوآرر در کانسپت بیوک سنتوریون ۱۹۵۶ ارائه شده بود و ولوو هم در سال ۱۹۷۲ در خودروی ایمنی آزمایشی خود از آن استفاده کرده بود.

سیستم کنترل پایداری الکترونیکی: مرسدس بنز S۶۰۰ کوپه سال ۱۹۹۵

کنترل پایداری یا ESP که تازه در خودروهای بازار کشورمان الزامی شده، با تنظیم گشتاور و اعمال ترمز، خودرو را در هنگام لغزش و لیز خوردن کنترل می‌کند. ESP زاییدهٔ فکر مهندس مرسدس «فرانک ورنر مون» بود اما تصادفاً، شرکت آلمانی بوش هم روی چنین سیستمی کار می‌کرد و درنتیجه، دو شرکت برای توسعهٔ بیشتر ESP باهم توافق کردند. نخستین ثمرهٔ این همکاری در مرسدس S۶۰۰ کوپه سال ۱۹۹۵ ظاهر شد که نخستین خودروی تولیدی مجهز به کنترل کشش بود. چند ماه بعد، تویوتا هم مدل کراون مجستا که فقط در ژاپن عرضه می‌شد را به سیستمی مشابه این مجهز کرد. این سیستم با همکاری آیسین توسعه داده شده بود و تویوتا نام VSC را روی آن گذاشت.

کروز کنترل تطبیقی: میتسوبیشی دایامانته سال ۱۹۹۵

خیلی‌ها کروز کنترل تطبیقی را یک ویژگی رفاهی می‌دانند اما این سیستم مزیت‌های ایمنی هم دارد. رانندگی در بزرگراه می‌تواند کسل‌کننده باشد و ممکن است باعث حواس‌پرتی راننده شود. درنتیجه، یک لحظه غفلت می‌تواند عواقب فاجعه‌باری را به دنبال داشته باشد اما کروز کنترل تطبیقی با نظارت بر مسیر پیش رو و تنظیم سرعت خودرو، احتمال تصادف را تا حد زیادی کاهش می‌دهد. نخستین خودرویی که به این سیستم مجهز شد، سدان میان سایز میتسوبیشی دایامانته در سال ۱۹۹۵ بود. این سیستم که کنترل فاصله نامیده می‌شد، از سنسورهای لیدار برای نظارت بر مسیر پیش رو و تنظیم سرعت خودرو استفاده می‌کرد. بااین‌حال، سیستم کنترل فاصلهٔ میتسوبیشی در قیاس با کروز کنترل‌های تطبیقی امروزی ابتدایی بود زیرا فقط می‌توانست دریچهٔ گاز را کنترل کند یا دنده را کم کند و هرگز ترمزها را درگیر نمی‌کرد. این سیستم همچنین فقط تا سرعت صد کیلومتر بر ساعت کار می‌کرد و به همین دلیل فقط در ژاپن ارائه شد. بااین‌حال، مدت کوتاهی بعد در سال ۱۹۹۸، کروز کنترل تطبیقی پیشرفته‌تری در مرسدس S کلاس W۲۲۰ ظاهر شد که تا سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت کار می‌کرد و ترمزها را هم کنترل می‌کرد.

سیستم جلوگیری از برخورد: ولوو XC۶۰ سال ۲۰۰۸

این سیستم مسیر پیش رو را کنترل می‌کند و ابتدا به راننده هشدار می‌دهد و سپس ترمزها را درگیر می‌کند. نخستین سیستم جلوگیری از برخورد در سال ۲۰۰۸ در ولوو XC۶۰ ارائه شد اما این سیستم خیلی ابتدایی بود زیرا فقط در سرعت‌های پایین تا ۴۰ کیلومتر بر ساعت کار می‌کرد. این سیستم که بجای رادار از لیزر در شیشهٔ جلو استفاده می‌کرد، در صورت تشخیص مانع، ابتدا به‌صورت دیداری و شنیداری به راننده هشدار می‌داد و در صورت عدم واکنش، ترمزها را درگیر می‌کرد.

سیستم رانندگی خودکار: مرسدس بنز S کلاس سال ۲۰۱۴

برخلاف تصور، داستان سیستم‌های خودران با تسلا شروع نشد و نخستین خودرویی که از این سیستم بهره‌مند شد مرسدس بنز S کلاس بود. این سیستم می‌توانست تا سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت، با استفاده از خطوط جاده خودرو را هدایت کند اما راننده باید حداقل یک دست خود را روی فرمان می‌گذاشت. S کلاس با این سیستم می‌توانست خودروی جلویی را دنبال کند، توقف کند و دوباره حرکت را آغاز کند. بدین منظور، سدان پرچم‌دار مرسدس به شش رادار، ۱۲ سنسور اولتراسونیک و پنج دوربین مجهز شده بود که امکان نظارت ۳۶۰ درجه را فراهم می‌کرد.