تقریباً تمام بدنه خودروها از انواع ورق های فولادی ساخته شده اند. دلیل محبوبیت ورق های فولادی در ساخت وسایل نقلیه مقاومت بالا و قیمت مناسب آن هاست، همچنین این ورق ها به آسانی شکل می‌ گیرند و قابل فرم دهی هستند. علاوه بر ورق های فولادی از دیگر ورق های فلزی مانند ورق تیتانیوم، ورق آلومینیوم و ورق منیزیوم نیز در خودروسازی استفاده می شود. بیش ترین کاربرد ورق در خودروسازی نیز مربوط به بدنه خودروست.

شکل دهی، برش و جوش ورق های فلزی از متداول ترین فرآیندها در ساخت خودروست. از انواع ورق ها در قسمت های مختلف خودرو استفاده می شود. به طور مثال، معمولاً از ورق های سیاه برای ساخت بدنه، بخش های زیر خودرو و شاسی و از ورق ضد زنگ یا ورق گالوانیزه برای بدنه، اگزور، موتور، سقف و موارد مشابه استفاده می شود. علاوه بر خودروهای سبک، در ساخت انواع خودروهای سنگین مانند بولدوزر و لودر نیز از انواع ورق فولادی استفاده می شود.

استانداردهای موجود در سطح جهان حاکی از آن است که خودرو های اقتصاد ی از ورق های بین ۰.۷ تا ۱.۵ میلی متر برای بدنه خودرو استفاده می کنند. از آن جایی که، ورق های به‌کاررفته در خودروها نقشی اساسی در وزن و استحکام خودرو دارند، بدنه باید از ورق های سبک و محکم تشکیل شود. از این رو، خودروسازانی که از ورق های ۰.۷ میلی متر استفاده می کنند، آن را با استفاده از آلیاژهای مقاوم تر از ورق های معمول، مستحکم می کنند که موضوع ایمنی خودرو تحت شعاع وزن کم قرار نگیرد.

این در حالی است که خودروهای اقتصادی موجود در بازارهای جهانی نیز با تکیه بر افزایش بهره وری، منابع را به درستی در بخش تولید استفاده می کنند و هیچ گاه برای کاهش هزینه تولید از نکات ایمنی خودروها کم نمی کنند. این در شرایطی است که تولید در کشور ما با کلیدواژه تولید اقتصادی، با کاهش سطح کیفی و افت استانداردهای ایمنی همراه است. برای مثال، احتمالاً در ماه های اخیر، ویدیوهای مربوط به خودروهای داخلی را دیده اید که ورق های استفاده شده در بخش های جلویی و قسمت عقب خودرو به شدت از ضخامت کمی برخوردارند و به سادگی دچار خمیدگی می شوند و در برخی موارد نیز شاهد آن بوده ایم که سیستم صوتی خودرو منجر به پارگی ورق به کار رفته در بدنه خودرو شده است.

کارشناسان باور دارند این اتفاقات نشان می دهد بدون شک یا ورق های به‌کاررفته در خودروها یا از حداقل ضخامت لازم؛ یعنی همان ۰.۷ میلی متر برخوردار نیستند و یا این که از آلیاژهای مناسب و مقاوم برای تولید این ورق ها استفاده نشده است، چراکه اگر این استانداردها رعایت می شد، به هیچ عنوان نباید چنین مسائلی در خودروهای داخلی دیده می شد، اما مسئله مهم تر این است که ورق های موجود در بدنه خودروهای ایرانی تنها برای قسمت های کاپوت و صندوق استفاده نمی شوند و کلاف بندی خودرو نیز با استفاده از همین ورق ها تولید می شوند. همین موضوع به شدت ایمنی خودروهای داخلی را تحت تأثیر قرار می دهد. اغلب در خودروها دو بخش ایمنی وجود دارد که به یک بخش، ایمنی فعال و به بخش دیگر، ایمنی غیر فعال گفته می شود؛ ایمنی فعال شامل مواردی از قبیل سیستم های هشداردهنده، سنسورهای ایمنی و… را شامل می شود. بخش ایمنی غیرفعال نیز شامل ایمنی بدنه، کیسه هوا و… می شود که بخش بدنه مهم ترین نقش را در ایمنی غیرفعال ایفا می کند. نقشی که با کاهش ضخامت ورق های مورد استفاده در خودروهای داخلی، به شدت کم رنگ شده و بدنه خودروها دیگر نمی تواند ایمنی سرنشینان را آن طور که باید تأمین کند.

در این بین، پرسشی مطرح می شود که سازمان های ناظر، که در راس آن ها سازمان استاندارد قرار دارد، چه نقشی را در این چرخه به عهده دارند و بسیاری بر این باورند که استانداردهای موجود در کشور باید از اساس تغییر کند و نتایج تست ها و آزمایش ها نیز به صورت عمومی در اختیار مردم قرار گیرد تا خریداران از حداقل امکانات موجود در خودروی خود آگاه باشند. این در شرایطی است که مردم هنوز تست تصادف بسیاری از خودروهای داخلی را ندیده اند و خودروسازان نیز در صورت بروز حوادثی که به ایمنی خودروها بازمی گردد به هیچ عنوان پاسخ‌گو نیستند.

همین سازوکار معیوب است که به خودروسازان اجازه می دهد پیش از عمومی سازی نتایج استانداردهای ایمنی، خودروهای تولیدی خود را به سادگی به بازار عرضه کنند و در نهایت نیز پاسخ‌گو نباشند. این در شرایطی است که مشتریان خودروهای خارجی به سادگی می توانند ریز نتایج تست های تصادف را در سایت های رسمی ببینند، اما اطلاعات دقیق تست تصادف خودروهای داخلی در اختیار مشتریان قرار نمی گیرد و تنها عکس و فیلم برخی از این تست ها به دست مردم می رسد، از این رو، خودروسازان می توانند بدون رعایت استانداردهای ورق مورد استفاده در خودروها، تولیدات خود را به بازار عرضه کنند و در نهایت نیز شاهد آن هستیم که تصادف های معمولی در کشور منجر به آسیب های جدی به سرنشینان می شود و خودروسازان و سازمان های دست اندر کار نیز به هیچ عنوان پاسخی در این راستا به مردم ارائه نمی دهند و حتا در برخی موارد گفته می شود تولیدکنندگان خودروهایی مخصوص را برای اخذ استانداردها تولید می کنند و جالب تر آن که اگر چنین ادعایی درست باشد، باید بیش از پیش به نهادهای ناظر معترض شد، چراکه اصول اولیه استانداردسازی، یعنی تست نمونه های تصادفی را در نظر نگرفته اند.