یک پیشنهاد مهم/ سرویس ادارات را برگردانید

دلخوشی کارمندان به رفاهیات است که متاسفانه تقریبا همه آنها به بهانه های واهی و غیر کارشناسی و غیر علمی حذف و برچیده شده اند.

در قبل انقلاب، ادارات و سازمان‌ها سرویس ایاب و ذهاب داشتند. نهار می‌دادند. مهد کودک داشتند. باشگاه و تالار پذیرایی داشتند. هتل و ویلا و مهمانسرا داشتند. بلیط قطار و هواپیما داشتند. بیمارستان و درمانگاه و... داشتند.

برای آنکه از نظر مدیریت امور اداری و مدیریت نیروی انسانی، انسان در سازمان، ارزشمندترین دارایی و سرمایه است، پس باید مقام و منزلت و جایگاه او را ارج نهاد و احترام کرد و طوری با او رفتار نمود که همواره سرزنده و شاداب و بهره ور باشد.

 با سیاست‌های غلط و  مدیران ناکارآمد، امروزه سازمان‌ها از رفاهیات چه دارند؟!؟ تا جایی که توانسته ایم و تا جایی که زورمان رسیده است، مهمانسراها جمع شده، مهد کودک‌ها جمع شده، رستوران‌ها جمع شده و خلاصه کاری کرده ایم کارستان که دیگر در سازمانها مفاهیمی مانند  احساس تعلق ، تعهد سازمانی، انگیزه و وجدان حرفه ای و... گوهری کمیاب شده است. برای دفاع از این اقدامات و تصمیمات غلط عنوان می‌شود که خوب اگر ما مهد کودک و سرویس ایاب و ذهاب و نهار و... را جمع کرده ایم در عوض پول آنها را پرداخت میکنیم. اینها فکر می‌کنند همه چیز پول است.

مثالی میزنم تا به عمق فاجعه بیشتر پی ببریم.

در گذشته که ادارات سرویس ایاب و ذهاب داشتند، مثلا یک مینی بوس، حداقل 10 نفر را یکجا و در یک زمان به اداره می‌آورد. الان این 10 نفر مجبورند با ماشین شخصی و به صورت تک سرنشین به اداره بیایند. یعنی بجای یک مینی بوس، 10 تا سواری شخصی تک سرنشین به خیابان‌ها می‌آیند و این دقیقا یعنی قفل شدن همه معابر و ترافیک شدید و فاجعه در پارک خودرو و....

کدام عقل سلیم قبول می‌کند که شما بجای یک مینی بوس ده نفره ، ده تا ماشین تک نفره را روانه خیابان‌ها کنید؟ . در ثانی ، یک مینی بوس، ده نفر را یکجا در یک زمان واحد به اداره می‌رساند، اما با وضعیت جدید، این ده نفر در ده زمان متفاوت و بعضا با تأخیر های طولانی و بسیار نامنظم به اداره وارد می‌شوند. کدام حالت، منطقی و عقلایی است؟ . جالب است که این ناکارآمدان، امروزه به این فکر افتاده اند که خودروهای تک سرنشین را به هر نحوی شده  تنبیه و جریمه و محدود  نمایند؟!؟ سیاست‌های غلط اندر غلط که جز نارضایتی عمومی و تنش و اعصاب خرد کنی و نابودی سرمایه اجتماعی چیزی در بر ندارند . قطعا آنهایی که مهد کودک و نهار و سرویس و مهمانسرا و باشگاه برای کارمندان درست کردند ، کارشان در جهت جذب و نگهداری نیروی انسانی، دقیق و درست و علمی بوده است و آنان که اینها را به بهانه صرفه جویی، کوچک سازی دولت، کاهش تصدی گری دولت، چابک سازی، خصوصی سازی و... برچیده اند، کاری غیر کارشناسی و غیر علمی و ضد رفاهیات کارمندان انجام داده اند. چرا ما هر کجا بودجه کم می‌آوریم و دچار کسری بودجه می‌شویم، سراغ کاهش هزینه های جاری، آنهم کاهش حقوق و مزایا و رفاهیات کارمندان می‌رویم؟!؟ بطور مثال فوق‌العاده فرزند و فوق العاده تأهل یا عائله مندی در احکام کارگزینی را نگاه کنید، واقعا اشک انسان در می‌آید و شرم آور است . روی سخن من در این نوشتار بیشتر ناظر بر موضوع سرویس ایاب و ذهاب ادارات و سازمان‌هاست که واقعا علاوه بر کاهش انواع هزینه های فردی و اجتماعی و سازمانی ، آثار و برکات روحی روانی و عاطفی بسیار فراوانی از حیث تقویت حس همدلی و همکاری، تقویت صله رحم، تقویت سازمان غیر رسمی در جهت اهداف سازمان رسمی و... دارد که مجال پرداختن به آنها نیست .

 اگر می‌خواهید به کاهش ترافیک و آثار زیانبار آن کمک کنید ، سرویس ادارات را برگردانید. جلوی ضرر را از هر کجا بگیرید، به نفع مان است.